Nerwica natręctw, czy – innymi słowy – zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD – z angielskiego: obsessive-compulsive disorder) to rodzaj zaburzenia lękowego, który przejawia się w tym, że osoba zaburzona nadmiernie się zamartwia lub przejmuje mało realnym lub zupełnie nierealnym zagrożeniem i próbuje sobie radzić z uczuciem lęku poprzez wykonywanie pewnych czynności (rytuałów). Te często powtarzające się, myśli i obrazy zakłócające fowanie nazywane są obsesjami lub myślami natrętnymi, a rytualne czynności wykonywane, by te myśli zagłuszyć, pozbyć się ich lub zapobiec „katastrofie” to kompulsje lub czynności natrętne.
Pewna niewielka doza obsesji i kompulsji pojawia się u każdego dziecka i jest całkowicie prawidłowa. Dzieci w wieku przedszkolnym często celebrują jakieś rytuały związane z jedzeniem, kąpielą czy zasypianiem, co pozwala im uporządkować i zrozumieć otaczający je świat i czuć się bezpiecznie. Dzieci w szkole podstawowej z kolei często wprowadzają rytuały do zabaw i gier zespołowych, namiętnie coś zbierają i z upodobaniem porządkują swoje zbiory. Rytuały te pomagają im bezpieczniej uczestniczyć w świecie społecznym i panować nad lękiem związanym z chaosem. Jednak gdy natrętne, obsesyjne myśli budzą silny niepokój i lęk, a kompulsje stają się tak częste, że zakłócają normalne, codzienne funkcjonowanie dziecka czy młodego człowieka – mamy do czynienia z OCD.
Przyczyna występowania OCD nie jest do końca znana. Dotychczasowe badania wskazują na neurobiologiczną przyczynę OCD (deficyt neuroprzekaźnika zwanego serotoniną). Ponadto, fakt, że OCD częściej występuje u osób, u których w rodzinach już były osoby z OCD, wskazuje także na genetyczne podłoże zaburzenia.
OCD diagnozowane jest czasem u dzieci, jednakże jest to przede wszystkim dość powszechna choroba występująca wśród młodzieży, pojawiająca się zwykle ok. 15 roku życia. Częściej zapadają na nią chłopcy niż dziewczęta.
Najczęściej występujące objawy OCD to:
W przypadku dzieci i młodzieży postawienie diagnozy OCD możliwe jest wtedy, gdy obsesje i kompulsje z nimi związane (np. mycie rąk, sprawdzanie zamków) są na tyle uciążliwe i częste, że negatywnie wpływają na jakość życia dziecka. W większości przypadków zachowania kompulsywne zabierają więcej niż godzinę dziennie, a niepokój i lęk z nimi związane negatywnie wpływają na intelektualne funkcjonowanie dziecka. Warto również pamiętać, że o ile dorośli z OCD przeważnie zdają sobie sprawę, że ich zachowanie jest nieco niezwykłe, dzieci i młodzież często nie potrafią dostrzec nieracjonalności czy dziwaczności swojego zachowania lub myśli.
Diagnozę stawia lekarz psychiatra i/lub psycholog kliniczny po przeprowadzeniu wnikliwego wywiadu i badania. OCD jest skutecznie leczone – zwykle przez połączenie psychoterapii i farmakoterapii. Badania kliniczne wskazują na dużą skuteczność psychoterapii poznawczo-behawioralnej w leczeniu OCD. Terapia poznawcza koncentruje się na pomocy dziecku (lub nastolatkowi) w zrozumieniu jego lęków i nauczeniu go nowych, bardziej skutecznych sposobów radzenia sobie z nimi. Behawioralny komponent terapii ma na celu pomóc pacjentowi i jego rodzicom w ograniczeniu i zmianie zachowań kompulsywnych. Udział rodziców w leczeniu OCD i innych zaburzeń lękowych jest bardzo ważny.
W Klinikach Terapii Allenort znajdziesz wykwalifikowanych i doświadczonych specjalistów, którzy postawią diagnozę i zaproponują odpowiednie leczenie.
Mazowiecki Szpital Allenort-