Nerwica natręctw (zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne) - Allenort : Allenort

Kliniki Terapii ALLENORT

Nerwica natręctw (zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne)

Nerwica natręctw (zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne)

Nerwica natręctw, czy – innymi słowy – zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD – z angielskiego: obsessive-compulsive disorder) to rodzaj zaburzenia lękowego, który przejawia się w tym, że osoba zaburzona nadmiernie się zamartwia lub przejmuje mało realnym lub zupełnie nierealnym zagrożeniem i próbuje sobie radzić z uczuciem lęku poprzez wykonywanie pewnych czynności (rytuałów). Te często powtarzające się, myśli i obrazy zakłócające fowanie nazywane są obsesjami lub myślami natrętnymi, a rytualne czynności wykonywane, by te myśli zagłuszyć, pozbyć się ich lub zapobiec „katastrofie” to kompulsje lub czynności natrętne.

Pewna niewielka doza obsesji i kompulsji pojawia się u każdego dziecka

Pewna niewielka doza obsesji i kompulsji pojawia się u każdego dziecka i jest całkowicie prawidłowa. Dzieci w wieku przedszkolnym często celebrują jakieś rytuały związane z jedzeniem, kąpielą czy zasypianiem, co pozwala im uporządkować i zrozumieć otaczający je świat i czuć się bezpiecznie. Dzieci w szkole podstawowej z kolei często wprowadzają rytuały do zabaw i gier zespołowych, namiętnie coś zbierają i z upodobaniem porządkują swoje zbiory. Rytuały te pomagają im bezpieczniej uczestniczyć w świecie społecznym i panować nad lękiem związanym z chaosem. Jednak gdy natrętne, obsesyjne myśli budzą silny niepokój i lęk, a kompulsje stają się tak częste, że zakłócają normalne, codzienne funkcjonowanie dziecka czy młodego człowieka – mamy do czynienia z OCD.

Zapisz się na wizytę

Przyczyna występowania OCD nie jest do końca znana

Przyczyna występowania OCD nie jest do końca znana. Dotychczasowe badania wskazują na neurobiologiczną przyczynę OCD (deficyt neuroprzekaźnika zwanego serotoniną). Ponadto, fakt, że OCD częściej występuje u osób, u których w rodzinach już były osoby z OCD, wskazuje także na genetyczne podłoże zaburzenia.
OCD diagnozowane jest czasem u dzieci, jednakże jest to przede wszystkim dość powszechna choroba występująca wśród młodzieży, pojawiająca się zwykle ok. 15 roku życia. Częściej zapadają na nią chłopcy niż dziewczęta.
Najczęściej występujące objawy OCD to:

bardzo silne koncentrowanie się na zarazkach, brudzie i zakażeniu,
ciągle pojawiające się wątpliwości (np. „czy na pewno zamknęłam drzwi?”),
spędzanie dużej ilości czasu liczeniu, myśleniu o liczbach lub sekwencjach liczbowych,
nadmierne zwracanie uwagi na symetrię, porządek, dokładność,
niechciane myśli przeczące wierzeniom religijnym danej osoby,
bardzo silna potrzeba, by wiedzieć lub pamiętać o bardzo mało istotnych strawach,
nadmierne koncentrowanie się na szczegółach,
nadmierne zamartwianie się, że coś strasznego może się wydarzyć,
natrętne myśli dotyczące przemocy, skrzywdzenia kogoś, zabicia lub zrobienia krzywdy sobie,
agresywne myśli, impulsy i zachowania.

W przypadku dzieci i młodzieży

W przypadku dzieci i młodzieży postawienie diagnozy OCD możliwe jest wtedy, gdy obsesje i kompulsje z nimi związane (np. mycie rąk, sprawdzanie zamków) są na tyle uciążliwe i częste, że negatywnie wpływają na jakość życia dziecka. W większości przypadków zachowania kompulsywne zabierają więcej niż godzinę dziennie, a niepokój i lęk z nimi związane negatywnie wpływają na intelektualne funkcjonowanie dziecka. Warto również pamiętać, że o ile dorośli z OCD przeważnie zdają sobie sprawę, że ich zachowanie jest nieco niezwykłe, dzieci i młodzież często nie potrafią dostrzec nieracjonalności czy dziwaczności swojego zachowania lub myśli.

Diagnozę stawia lekarz

Diagnozę stawia lekarz psychiatra i/lub psycholog kliniczny po przeprowadzeniu wnikliwego wywiadu i badania. OCD jest skutecznie leczone – zwykle przez połączenie psychoterapii i farmakoterapii. Badania kliniczne wskazują na dużą skuteczność psychoterapii poznawczo-behawioralnej w leczeniu OCD. Terapia poznawcza koncentruje się na pomocy dziecku (lub nastolatkowi) w zrozumieniu jego lęków i nauczeniu go nowych, bardziej skutecznych sposobów radzenia sobie z nimi. Behawioralny komponent terapii ma na celu pomóc pacjentowi i jego rodzicom w ograniczeniu i zmianie zachowań kompulsywnych. Udział rodziców w leczeniu OCD i innych zaburzeń lękowych jest bardzo ważny.

W Klinikach Terapii Allenort znajdziesz wykwalifikowanych i doświadczonych specjalistów, którzy postawią diagnozę i zaproponują odpowiednie leczenie.

Blog Allenort

Dieta a zaburzenia psychiczne

Odosobnienie wymuszone przez epidemię koronawirusa – jak wpływa na ludzi w starszym wieku (75+)

Jak wygląda sesja terapii poznawczo – behawioralnej online?

Jak radzić sobie z lękiem w czasie pandemii?

Zobacz wszystko

Facebook