Termin osobowość definiujemy jak stosunkowo stabilne, właściwości psychiczne i behawioralne danej osoby, a także patrzenie na świat i odniesienie się do niego i innych ludzi.

A więc osobowość jest niezmienna, zachowania danej osoby są ogólnie przyjęte i akceptowalne, a stan psychiczny i cechy jednostki pozwalają jej prawidłowo funkcjonować w otoczeniu innych osób.

Czasami jednak osoba cechuje się ciągłymi i głęboko utrwalonymi zachowaniami, myślami i stanami, które są odmienne od zachować innych ludzi. Cechy i wzorce postępowania takiej osoby uniemożliwiają lub ograniczają kontakt i relacje z innymi. Natomiast postępowanie i funkcjonowanie jest nieelastyczne i negatywne, co może stać się przyczyną cierpienia jednostki i otaczających ją ludzi oraz zakłócać jej społeczne i zawodowe życie. I jeśli nie są to zachowania pojedyncze, mówimy o zaburzeniach osobowości.

Osoby z zaburzeniami osobowości cechują się zmniejszoną plastycznością funkcjonowania w tych obszarach. Ich sposoby spostrzegania, myślenia i odczuwania, a w szczególności odnoszenia się do innych są albo skrajne, albo istotnie odmienne od przeciętnych wzorców obserwowanych w danej kulturze.

Poprzez zaburzenia osobowości rozumiemy zatem obecność trwałych cech charakterologicznych danej osoby i utrwalonych wzorców postępowania, zachowania, relacji z innymi ludźmi i funkcjonowania w społeczności.